Mit wojny / mit seksualności.

Niezwykły artykuł w gazecie wyborczej nt. wystawa fotografii "Paryżanie za czasów okupacji" pokazywanej w Bibliotheque historique de la Ville de Paris. Rwetes, wznoszenie oczu do nieba, problemy - bo jak można się bawić podczas wojny, nawt jeśli fotografie są troszke ustawione - bo jakie mają byc u kogoś , kto "sprzedał się" Rzeszy za rolki kolorowego filmu Agfacolor.

żałuję, ze nie mam więcej czasu, by rozpisać sie o tych zdjęciach. Jednak zapisze to, co uderza mnie od pierwszego zdania: mit wojny jako stanu/kondycji, w której zawieszony jest ogół jednostek, który wtedy zyskuje nowe cechy charakterystyczne: nie uśmiecha się, nie ubiera, kocha namiętnie, lecz wzniośle, nie pije kawy a na wszystkim jest wielki znak REGLAMENTACJA. Pończochy nie istnieją. Nie ma okularów słonecznych, znikają parki, obiady składają się z brukwi.

Rozumiem , ze tak bywało. Rozumiem, ze nasza tradycja romantyczna, mity powstań, które muszą się nie udać (mecze, które musimy przerżnąć) rozumiem, że było ciężko, ale było tez pięknie i zwyczajnie i normalnie.

Doprowadza mnie do szału przemilczanie pewnych aspektów wojny (gwałt przede wszystkim - nie istnieje historia oficjalna pisana gwałtami i humble hours of women... Cudownie oddaje to Sylwia Chutnik w rozdziale o popowstance warszawskiej w "Atlasie Kobiet") i wyciąganie przy jej okazji Wielkich Narracji, bo nie ma lepszych do tego okazji...

Gdzieś miedzy słowami przewija się tez skandalizująca historia z "wydaną niedawno książką "1940-1945: Lata erotyczne" ("1940-1945: Les années érotiques"). Jej autor Patrick Buisson dowodzi, że druga wojna światowa i okupacja były czasem wyzwolenia seksualnego Francuzek, które korzystając z nieobecności biorących udział w wojnie mężczyzn, miały świadomie i dobrowolnie oddawać się niemieckim żołnierzom."

Nie mieści się to w głowie przeciętnemu konsumentowi Muzeum Powstania Warszawskiego, prawda? Oh, please, fuck them all...